Қарапайым, сыпайы, мейірімді адам. 1943 соғыс жылы анасы балаларымен өз ата-аналарына Самарадан Веренкаға келгенде Саша үш жасқа да әлі толмаған. Ал әкесі Гребенщиков Илья Николаевич сол жылы Денинград маңында шайқаста қаза болды. Сол уақыттан бастап Веренка ол үшін туған жеріне айналып, қымбат және ыстық болды. Қазақстан картасында бұл ауылды табуға болмаса да, оған арналған оттай ыстық ықыласын өлең жолдарынан тануға болады. Александр Ильич жас кезінен Ленинград қаласындағы институттың әдеби факультетінде оқығанда поэзиямен айналысқан. Бірақ уақыт өте келе таза қағазға өз ойларын, сезімдерін көшіруге ынталанды, өз махаббатымен, жан ауруымен, уайымдарымен оқырмандармен бөлісуге тырысты. Александр Гребенщиковтың ерекше ақылға сыймайтын, сондай мистикалық қол жазуы Сергей Есенинніңжәне ВладимирВысоцкийдің қол жазбасына түсініксіз ұқсайды. Жазуы жиі, бірақ түсінікті, әріптері де ұсақ, бір бірімен өзгешілік байланыстырылған. Екі ұлы орыс ақыны біздің жерлесімізбен тек қана ақындық емес, сонымен бірге адами тағдырымен, талантымен, жан дүниесімен бөліскендей...
Оның шығармашылығының біраз бөлігі шағын ауыл – Веренкаға, қарағай орманына және Тоғызақ өзеніне арналған. Патриотизм сезімі, жан ауруы, аңсау сезімдеріне толы, асқақ туындылар. Ол әрқашан қалған жәдігерлер мен табиғат қазынасын сақтап қалуға шақырды. Өз арманына жетпей – кітап басып шығара алмай 2005 жылы 6 сәуірде дүниеден өтті. Себебі бір – демеуші болған жоқ. Бірақ оның жақсы өлеңдері қалды және оның арманы орындалады деген де үміт бар.
Простой, неприметный, скромный человек. Маленькому Саше не было ещё и трех лет, когда в суровом, военном 1943 году, мать, с ребятишками на руках, приехала из Самары в Веренку, к своим родителям. А отец Гребенщиков Илья Николаевич погиб в этом же году под Ленинградом. И с тех пор Веренка стала для него второй родиной, самой дорогой землей, не случайно так чисты и теплы строки, посвященные деревне, которой и на карте Казахстана не сыщешь. Александр Ильич с молодости увлекался поэзией, учился в Ленинграде в институте на литфаке. Но увлечение переросло в непреодолимую тягу доверять чистому листу бумаги самое сокровенное, делиться своими чувствами переживаниями с читателями, своей Любовью, Болью. Красотой…Каким-то совершенно непостижимым, мистическим образом почерк Александра Гребенщикова невероятно похож на почерк Есенина Сергея и Высоцкого Владимира – такие же убористые, но разборчивые строчки, такие же мелкие буквы, характерно несвязанные между собой соединениями. Словно два великих русских поэта поделились с нашим земляком частичкой своей души, таланта и – Судьбы, не только поэтической, но и земной, человеческой…
Очень большой кусок его творчества посвящен маленькому поселку Веренка, сосновому бору и реке Тогузак. Патриотизм, боль, ностальгия - этими чувствами пронизана вся его поэзия. Он сам неравнодушный человек взывает к нам ко всем сохранению оставшихся реликвий и богатств природы. Он ушел из жизни, 6 апреля 2005 года, так и не осуществив свою мечту - напечатать книгу стихов. Причина до обиды проста: не нашелся спонсор. Но стихи живут и живет надежда, что его мечта сбудется.
https://bibkr9.wixsite.com/almanah/grebenshikov-aleksandr